Sectorial

Waar zijn deze Oekraïners zo kwaad over? Ze hebben zojuist Zweden een pak voor de broek gegeven op het EK. Oh ja, da’s juist, die politieke vechtpartijen in het parlement of presidentiële vergiftigingspogingen misschien. Op hun debuutalbum geven ze eens flink van hun gat, deze twaalfjarige band.

Zeggen dat ze gewoon grindcore spelen is onvolledig. Het merendeel van de 23 songs bestaat inderdaad uit op punkdampen drijvende groovezagen die losse drumpatronen met sporadische blastende cactusnaalden wegslingeren. Weinig bijzondere – of het moest die Oekraïense taal zijn — thrashhoestzang volgt iedere keer een gelijkaardig ritme. Droge sound waarin je gewoon alles hoort zonder meer en je zit in de veilige massastroom. Sectorial glipt er als een gewiekste Shevchenko tussendoor, omdat ze er ook langere songs met hoge blackzweemakkoorden tussenin zetten. Helemaal surrealistisch wordt het als ze daar met een blokfluit een pseudo-paganwijsje overheen tjilpen. In die blacksongs werkt dat, maar proberen ze dat instrument te integreren in die snelle grindcircelzaagjes dan vloekt het. Pagangrind? Iemand moest het proberen om de mensheid te leren dat het niet werkt, dus een bro-fist voor het lef. Too Much? is het meest toepasselijke voorbeeld, waarin zelfs een mondharp voorkomt.

Een aantal van die ziedende grooveriffs rost er driftig op los, maar net als de zang teren ze te opvallend op dezelfde patronen. Ze spelen het wel eerlijk, want tijdens de soleerduikvluchten blijft alleen de ritmesectie over, zodat het even ineen stuikt. Niettegenstaande die verrassende blackmetalsongs en de lefgozer die regelmatig z’n fluit boven haalt, bereikt deze plaat in haar algemeen net de tweede ronde, maar daar zal ze uitgeschakeld worden door een — laat ons willekeurig zeggen — Duitse genregenoot.